Parafia rzymskokatolicka w Rogóźnie została erygowana 8 czerwca 1922 r. przez ks. bpa Leona Fulmana. Pierwszym administratorem i organizatorem parafii został mianowany Ks. Feliks Kasprowicz. Początkowo w granicach parafii znalazły się miejscowości należące do parafii Łęczna, tj. Dratów, Dratów Kolonia, Czarny Las, Kaniwola, Kobyłki, Piaseczno, Rozpłucie Drugie, Rozpłucie Grabów, Uciekajka, Zielone (Kolonia Rogóźno). Jeszcze tego samego roku (3 października) – na prośbę mieszkańców, wioski: Krasne z przysiółkami Kosów, Krzywe, i Ryczka oraz Kolonia Krasne – należące wcześniej do parafii Ostrów – zostały przyłączone do parafii Rogóźno na mocy dokumentu Stolicy Apostolskiej. W 1927 r., na mocy dekretu biskupa została przyłączona miejscowość Krzczeń, należąca do parafii Kijany. Na dzień 23 grudnia 1922 r. parafia Rogóźno liczyła 2700 wiernych.
Omawiając dzieje parafii Rogóźno, szczególnie historię jej powstania, należy wrócić do końca XIX wieku. Teren parafii i całego Polesia Lubelskiego był zamieszkany wtedy w większości przez ludność ruską wyznania greko-katolickiego, która od XVIII wieku posiadała w Dratowie swoją cerkiew. W 1854 r. ukaz carski zabrał unitom cerkiew, do której przybył prawosławny pop, zaś ludność siłą próbowano zrusyfikować i przeciągnąć na prawosławie.
Pod koniec XIX wieku nad jeziorem Rogóźno powstały zabudowania folwarku należącego do spolonizowanego ewangelika – Jana Blocha – właściciela Łęcznej oraz lasów dratowskich nr 9. W dobie nasilenia rusyfikacji, na mocy ukazu carskiego, ponad 300 mórg ziemi należących do folwarku rozparcelowano pomiędzy wyznawców prawosławia, a do budynków folwarcznych sprowadzono w 1911 r. mnichów prawosławnych z klasztoru w Jabłecznej, którzy przebudowali dawny spichlerz i zaadaptowali go na kaplicę. W przyszłości miał tu powstać nowy klasztor prawosławny. Jednak zaraz po wybuchu I wojny światowej mnisi uciekli w głąb Rosji, a majątek został rozgrabiony przez miejscową ludność.
Niedługo po odzyskaniu niepodległości – 21 maja 1919 roku – z inicjatywy przyszłych parafian, zostało wystosowane pismo do Powiatowej Rady Narodowej w Lublinie oraz do Konsystorza Diecezji Lubelskiej, z prośbą o utworzenie nowej parafii rzymsko-katolickiej z siedzibą w Dratowie (wykorzystując budynki parafii prawosławnej). Wyznawcom prawosławia proponowano kaplicę cerkiewną w Rogóźnie, w której do 1915 roku gromadzili się mnisi prawosławni. Propozycja ta była umotywowana znacznie większą, na tym terenie, liczbą rodzin katolickich (450) niż prawosławnych (180), które mogłyby gromadzić się w niewielkiej kaplicy w Rogóźnie lub dojeżdżać do kaplicy w Syczynie. Miejscowa ludność popierając tę prośbę złożyła 300 podpisów, natomiast ówczesny dziekan dekanatu Łęczna – Ks. Wacław Krasucki zebrał wiadomości o obu kaplicach prawosławnych (w Rogóźnie i Dratowie) i przekazał je do Kurii, która prośbę mieszkańców popartą przez dziekana przekazała do Departamentu Wyznań Religijnych w Warszawie.
7 czerwca 1920 r. Ministerstwo ds. Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego wydało orzeczenie, którym zezwolono na tymczasowe przekazanie kaplicy w Rogóźnie na potrzeby parafii rzymsko-katolickiej, a cerkiew w Dratowie pozostała filią parafii w Syczynie. Natychmiast po otrzymaniu tej radosnej nowiny wybrano dozór parafialny, który zajął się adaptacją kaplicy na potrzeby nowej parafii. Kościół parafialny został poświęcony 23 lipca 1922 r.
Spory z prawosławnymi o prawo własności kościoła i parafii ciągnęły się do 1925 r. Ponownie odżyły pod okupacją. 9 lipca 1940 r. Niemcy, za namową nacjonalistów ukraińskich, zamordowali w pobliskim lesie pierwszego proboszcza - ks. Feliksa Kasprowicza, a kościół oddali prawosławnym. Nabożeństwa odbywały się wtedy na plebanii, a duszpasterzem był franciszkanin o. Tymoteusz. Po roku Niemcy zezwolili na ponowne funkcjonowanie parafii. Proboszczem został Ks. Stanisław Wolski, a od 1943 r. Ks. Stanisław Sawicki. Ciało pierwszego proboszcza zostało przeniesione uroczyście na cmentarz 8 listopada 1944 r., a w miejscu jego tragicznej śmierci postawiono krzyż oraz tablicę informacyjną.
Po wojnie, kolejnymi proboszczami parafii Rogóźno byli Księża: Władysław Majkowski(1946-47), Józef Terebus (1947-55), Władysław Taradyś (1955-60), Eugeniusz Wiszniewski (1960-66), Jan Chudzik (1966-2000), Krzysztof Marzycki (2000-2010), Waldemar Taracha (2010 - ).
Fragmenty historii parafii:
1922 – adaptacja zniszczonej kaplicy poprawosławnej do użytku religijnego (wymiana pokrycia dachowego, dobudowanie kruchty i zakrystii oraz wieżyczki z sygnaturką);
1953 – rozpoczęcie budowy domu, służącego jako mieszkanie organisty i kościelnego;
1967 – umieszczenie w głównym ołtarzu obrazu Matki Bożej Nieustającej Pomocy (pędzla Łucji
Bałzukiewiczowej);
1967-69 generalny remont budynku „starej” plebanii,
1967-72 – generalny remont całej światyni (m.in. zakrycie dolnej partii okien, oszalowanie budynku kościoła z zewnątrz, wymiana belek, i sufitu);
1977-80 - budowa nowych budynków gospodarczych (stodoła i obora);
1979 – budowa stalowej dzwonnicy (przeniesionej w 1998 r. do Rozpłucia);
1981 – budowa nowej plebanii;
1981 – powstanie nad jeziorem Rogóźno ośrodka wypoczynkowego Katolickiego Uniwersytetu
Lubelskiego,
1983 – rozpoczęcie budowy nowego kościoła (pierwszą cegłę położono 7 kwietnia 1984 r.)
1990 (10 sierpnia) – poświęcenie „nowego” kościoła przez ks. Bpa Bolesława Pylaka
1991 – rozbiórka „starego”, drewnianego kościoła;
budowa cementowego chodnika wokół nowej świątyni;
1993 – budowa kapliczek (czterech ołtarzy)
1993 – poświęcenie placu pod budowę kaplicy w Rozpłuciu (1.08.1993) oraz rozpoczęcie budowy;
1993 – marmurowy ołtarz, ambonka i kredencja ofiarowane przez ks. dr hab. Waleriana Słomkę
Profesora KUL;
1997 – budowa groty Matki Bożej w miejscu „starego” kościoła;
1998 – budowa (murowanej) dzwonnicy,
2000 – postawienie Krzyża i kamiennej tablicy w miejscu męczeńskiej śmierci pierwszego proboszcza – Ks. F. Kasprowicza
2004 – ułożenie kostki brukowej na chodniku wokół kościoła;
2005 – wykonanie ołtarza w nawie głównej;
2006 – adaptacja części budynku gospodarczego na bibliotekę parafialną oraz Izbę Pamięci Ks. Jana Chudzika
2006/07 – budowa ogrodzenia wokół kościoła parafialnego
2007 – montaż organów piszczałkowych (poświęcone zostały 6 lipca 2008 r.)
2010 (4 lipca) - konsekracja kościoła; remont domu parafialnego; komputeryzacja kancelarii
2011 – generalny remont świetlicy parafialnej (przyziemnej części domu parafialnego) - program Unijny; wymiana nagłośnienia, ogrzewanie w kościele, wymiana wszystkich drzwi w kościele, uzupełnienie ławek w kościele oraz boczne przy ścianach.
2012 – budowa chodników na cmentarzu, z kościoła na cmentarz oraz przy kaplicy w Rozpłuciu; wymiana pokrycia dachowego nad budynkiem biblioteki; budowa domu pogrzebowego.
10.08.2012
Omawiając dzieje parafii Rogóźno, szczególnie historię jej powstania, należy wrócić do końca XIX wieku. Teren parafii i całego Polesia Lubelskiego był zamieszkany wtedy w większości przez ludność ruską wyznania greko-katolickiego, która od XVIII wieku posiadała w Dratowie swoją cerkiew. W 1854 r. ukaz carski zabrał unitom cerkiew, do której przybył prawosławny pop, zaś ludność siłą próbowano zrusyfikować i przeciągnąć na prawosławie.
Pod koniec XIX wieku nad jeziorem Rogóźno powstały zabudowania folwarku należącego do spolonizowanego ewangelika – Jana Blocha – właściciela Łęcznej oraz lasów dratowskich nr 9. W dobie nasilenia rusyfikacji, na mocy ukazu carskiego, ponad 300 mórg ziemi należących do folwarku rozparcelowano pomiędzy wyznawców prawosławia, a do budynków folwarcznych sprowadzono w 1911 r. mnichów prawosławnych z klasztoru w Jabłecznej, którzy przebudowali dawny spichlerz i zaadaptowali go na kaplicę. W przyszłości miał tu powstać nowy klasztor prawosławny. Jednak zaraz po wybuchu I wojny światowej mnisi uciekli w głąb Rosji, a majątek został rozgrabiony przez miejscową ludność.
Niedługo po odzyskaniu niepodległości – 21 maja 1919 roku – z inicjatywy przyszłych parafian, zostało wystosowane pismo do Powiatowej Rady Narodowej w Lublinie oraz do Konsystorza Diecezji Lubelskiej, z prośbą o utworzenie nowej parafii rzymsko-katolickiej z siedzibą w Dratowie (wykorzystując budynki parafii prawosławnej). Wyznawcom prawosławia proponowano kaplicę cerkiewną w Rogóźnie, w której do 1915 roku gromadzili się mnisi prawosławni. Propozycja ta była umotywowana znacznie większą, na tym terenie, liczbą rodzin katolickich (450) niż prawosławnych (180), które mogłyby gromadzić się w niewielkiej kaplicy w Rogóźnie lub dojeżdżać do kaplicy w Syczynie. Miejscowa ludność popierając tę prośbę złożyła 300 podpisów, natomiast ówczesny dziekan dekanatu Łęczna – Ks. Wacław Krasucki zebrał wiadomości o obu kaplicach prawosławnych (w Rogóźnie i Dratowie) i przekazał je do Kurii, która prośbę mieszkańców popartą przez dziekana przekazała do Departamentu Wyznań Religijnych w Warszawie.
7 czerwca 1920 r. Ministerstwo ds. Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego wydało orzeczenie, którym zezwolono na tymczasowe przekazanie kaplicy w Rogóźnie na potrzeby parafii rzymsko-katolickiej, a cerkiew w Dratowie pozostała filią parafii w Syczynie. Natychmiast po otrzymaniu tej radosnej nowiny wybrano dozór parafialny, który zajął się adaptacją kaplicy na potrzeby nowej parafii. Kościół parafialny został poświęcony 23 lipca 1922 r.
Spory z prawosławnymi o prawo własności kościoła i parafii ciągnęły się do 1925 r. Ponownie odżyły pod okupacją. 9 lipca 1940 r. Niemcy, za namową nacjonalistów ukraińskich, zamordowali w pobliskim lesie pierwszego proboszcza - ks. Feliksa Kasprowicza, a kościół oddali prawosławnym. Nabożeństwa odbywały się wtedy na plebanii, a duszpasterzem był franciszkanin o. Tymoteusz. Po roku Niemcy zezwolili na ponowne funkcjonowanie parafii. Proboszczem został Ks. Stanisław Wolski, a od 1943 r. Ks. Stanisław Sawicki. Ciało pierwszego proboszcza zostało przeniesione uroczyście na cmentarz 8 listopada 1944 r., a w miejscu jego tragicznej śmierci postawiono krzyż oraz tablicę informacyjną.
Po wojnie, kolejnymi proboszczami parafii Rogóźno byli Księża: Władysław Majkowski(1946-47), Józef Terebus (1947-55), Władysław Taradyś (1955-60), Eugeniusz Wiszniewski (1960-66), Jan Chudzik (1966-2000), Krzysztof Marzycki (2000-2010), Waldemar Taracha (2010 - ).
Fragmenty historii parafii:
1922 – adaptacja zniszczonej kaplicy poprawosławnej do użytku religijnego (wymiana pokrycia dachowego, dobudowanie kruchty i zakrystii oraz wieżyczki z sygnaturką);
1953 – rozpoczęcie budowy domu, służącego jako mieszkanie organisty i kościelnego;
1967 – umieszczenie w głównym ołtarzu obrazu Matki Bożej Nieustającej Pomocy (pędzla Łucji
Bałzukiewiczowej);
1967-69 generalny remont budynku „starej” plebanii,
1967-72 – generalny remont całej światyni (m.in. zakrycie dolnej partii okien, oszalowanie budynku kościoła z zewnątrz, wymiana belek, i sufitu);
1977-80 - budowa nowych budynków gospodarczych (stodoła i obora);
1979 – budowa stalowej dzwonnicy (przeniesionej w 1998 r. do Rozpłucia);
1981 – budowa nowej plebanii;
1981 – powstanie nad jeziorem Rogóźno ośrodka wypoczynkowego Katolickiego Uniwersytetu
Lubelskiego,
1983 – rozpoczęcie budowy nowego kościoła (pierwszą cegłę położono 7 kwietnia 1984 r.)
1990 (10 sierpnia) – poświęcenie „nowego” kościoła przez ks. Bpa Bolesława Pylaka
1991 – rozbiórka „starego”, drewnianego kościoła;
budowa cementowego chodnika wokół nowej świątyni;
1993 – budowa kapliczek (czterech ołtarzy)
1993 – poświęcenie placu pod budowę kaplicy w Rozpłuciu (1.08.1993) oraz rozpoczęcie budowy;
1993 – marmurowy ołtarz, ambonka i kredencja ofiarowane przez ks. dr hab. Waleriana Słomkę
Profesora KUL;
1997 – budowa groty Matki Bożej w miejscu „starego” kościoła;
1998 – budowa (murowanej) dzwonnicy,
2000 – postawienie Krzyża i kamiennej tablicy w miejscu męczeńskiej śmierci pierwszego proboszcza – Ks. F. Kasprowicza
2004 – ułożenie kostki brukowej na chodniku wokół kościoła;
2005 – wykonanie ołtarza w nawie głównej;
2006 – adaptacja części budynku gospodarczego na bibliotekę parafialną oraz Izbę Pamięci Ks. Jana Chudzika
2006/07 – budowa ogrodzenia wokół kościoła parafialnego
2007 – montaż organów piszczałkowych (poświęcone zostały 6 lipca 2008 r.)
2010 (4 lipca) - konsekracja kościoła; remont domu parafialnego; komputeryzacja kancelarii
2011 – generalny remont świetlicy parafialnej (przyziemnej części domu parafialnego) - program Unijny; wymiana nagłośnienia, ogrzewanie w kościele, wymiana wszystkich drzwi w kościele, uzupełnienie ławek w kościele oraz boczne przy ścianach.
2012 – budowa chodników na cmentarzu, z kościoła na cmentarz oraz przy kaplicy w Rozpłuciu; wymiana pokrycia dachowego nad budynkiem biblioteki; budowa domu pogrzebowego.
10.08.2012